Allergie

 Een boerderijtje met een paar paarden, een paar honden en katten. Vooral heel veel katten. Dat wilde ik. Vanaf het moment dat ik kennis maakte met de wereld van de dieren. Maar helaas, het mocht niet zo zijn. Allergisch astma was het oordeel van de heren doktoren. Ik moest maar met een grote boog om alles wat kat was heenlopen. Wat ik natuurlijk braaf deed. Wat astma was, wat allergie was, ik wist het niet. Ik wist alleen dat ik nu geen katten meer kon houden. Tranen met tuiten heb ik daarom gehuild, mijn grote droom was in 1 klap in het water gevallen. Pas later besefte ik dat er nog meer haken en ogen aan het grote astma en allergieën verhaal zaten.

Jarenlang was de belangrijkste vraag die ik aan stelde aan mijn (nieuwe) vrienden die me uitnodigden om langs te komen: "heb je huisdieren? Katten?" Dat was van zo'n groot belang dat het een vast onderdeel van me werd. Het was met mij verbonden. Want een kat in huis betekende steevast een astma-aanval. Dikke ogen, volle snotterneus en vooral weinig lucht. En ik haal nu eenmaal graag adem.

Maar vorig jaar kwam er een lichtpuntje voor mij. En dat lichtpuntje heeft een naam: Telfast.

Toen mijn zusje ging trouwen wilde ik daar natuurlijk bij zijn! Maar zij had op dat moment een hond en twee katten. En het was verzamelen bij haar thuis. Tja, wat doe je dan.

Dan ga je naar de huisarts en vraag je een sterk medicijn dat je in staat stelt om toch bij de bruiloft te zijn. Dat deed ik, en dat kreeg ik. Ik vroeg voor drie dagen medicijnen, kreeg genoeg voor tien dagen en heb ze prompt allemaal gebruikt. Tien dagen zaligheid! Ik had geen idee dat zoveel kwaaltjes die ik had niet normaal waren, maar bij mijn allergieën hoorden. Na een poosje zonder medicijnen ging ik terug naar huisarts om te vragen of er niet iets was aan medicijn dat ik elke dag kon nemen. Dat was er. Sterker nog, de medicijnen die ik had voor de bruiloft mocht ik elke dag gebruiken. Met recept en dolgelukkig ging ik weer weg. Nog even langs de apotheek onderweg naar huis. Eenmaal thuis alles uitgelegd aan mijn man en ook hij was natuurlijk blij verrast.

Een paar weken later sprak mijn man met zijn collega over mij en mijn medicijnen. Hoe hij erop kwam kon hij me later niet meer vertellen. Veel belangrijker was dat zijn collega getrouwd is met een vrouw die nog veel allergischer is voor katten dan ik. En, nu komt het, zij heeft vijf katten. VIJF!

Ik viel even stil.

Haar emailadres werd mij gegeven. Vragen werden afgevuurd. Opeens kwam mijn droom, en die van mijn man, binnen handbereik. Het houden van katten. We hadden al een konijn. Een ontzettend lief beestje, maar we wilden allebei zo graag een kat dat we deze kans niet mochten laten lopen. Maar eerst testen. Zekerheid verkrijgen. Gaat het echt goed met mij en deze medicijnen? Immers, iedereen reageert anders op allergieën en ook op medicijnen. Dus testen geblazen. Maar hoe?

Als snel diende het antwoord zich aan. Een hele goede vriendin van mij ging met haar katten naar een show. Ik greep die kans aan en ben naar die bewuste show geweest.

Zenuwachtig ging ik naar binnen. Gespannen heb ik rondgelopen. Even blijven praten bij Annette, want ja, het is Annette die me het idee gaf naar de show te gaan. En na een uurtje, of twee ik weet het echt niet meer, zijn we weer weggegaan. Ik had nergens last van. Ik kon nog gewoon uit mijn ogen kijken, mijn uit voorzorg meegenomen stapel zakdoeken kon ingepakt blijven en ook ademen ging netjes door. Altijd prettig. Een late reactie bleef uit. Dit was veelbelovend. Maar toch vertrouwde ik het nog niet helemaal. Dus, dan maar naar een grotere show. In Arnhem. Ongeveer 500 katten, meen ik mij te herinneren. En jawel, het wonder gebeurde. Ik bleef compleet reactievrij.

Dan de allergrootste test. Mijn voorstel aan mijn man: we zoeken een goede cattery in de buurt, van een ras dat we leuk vinden, en gaan daarheen. We vragen informatie en als het dan allemaal nog goed gaat en ik geen reactie heb op de katten (anders dan een leuke natuurlijk), dan kunnen we zelf ook katten aanschaffen. Uiteindelijk is het toch de lange duur die de werkelijke uitslag geeft. Soms letterlijk….

Zo gezegd zo gedaan, op internet een cattery van Turkse Angora's uitgezocht, gebeld, een afspraak gemaakt en erheen gegaan. En, er was een nestje geboren. Op dinsdag voor de zondag dat wij erheen gingen. Is het nog nodig om te zeggen dat we meteen vielen voor zo'n donsballetje? Twee katertjes wilden we, maar uit het nestje was maar een katertje beschikbaar. Een rode. En dat terwijl ik helemaal geen rode wilde! Ik was helemaal verliefd. Gelukkig mijn man ook. Al hield hij het nog even op afstand. Wel maakten we een afspraak om het tweede nestje, dan nog op komst, ook nog te bekijken. Op dinsdag is het tweede nestje geboren, op zondag zijn we weer geweest. Toeval? Geloof ik niet in. Uit dat tweede nestje zochten we ook een katertje uit. Een black silver tabby. Na zo'n zeven weken bleek hij een zij, maar toen was ik er al zo aan gehecht dat we besloten dat ze mocht blijven.

Vanaf eind mei 2005 wonen ze bij ons. Senin, onze rooie man, is in september 2005 gecastreerd, maar Tipi, onze silver tabby dame, mag in 2006 een nestje krijgen. Met haar vriendje hebben we zelfs al kennis gemaakt!

Tot nu toe gaat alles supergoed. Ik knuffel me zot met mijn schatjes en een allergische reactie blijft nog steeds uit. Eenmaal per dag een tabletje en ik kan al mijn dromen opeens uit laten komen. Gelukkig is mijn man het daar helemaal mee eens! Voor de verandering dromen we allebei eens van hetzelfde.

Inmiddels hebben we ons aangemeld bij de NRKV en hebben we een catterynaam aangevraagd. Sinds 14 september 2005 zijn we dan ook officieel als cattery geregistreerd. In oktober is onze Azime bij ons komen wonen om de cattery te versterken.

Maar met drie katten in huis en uitzicht op een nestje, kun je je voorstellen dat mijn lichtpuntje een enorme zon is geworden. Eindelijk word ik niet meer belemmerd door mijn allergieën. En geniet ik elke dag van mijn drie wondertjes. Senin, Tipi en Azime.

Wil je meer weten over deze medicijnen of andere? Ga naar je huisarts en vraag ernaar. Ik heb er twintig jaar op moeten wachten, terwijl het toch al twintig jaar bestaat! Echt, ze hadden het mij al veel eerder mogen geven. Misschien had ik dan nu al jaren ervaring met katten gehad, in plaats van nu pas te beginnen. Het is een uitkomst die ik iedereen aan kan raden. Al was het alleen maar om gewoon bij mensen op bezoek te kunnen. Ook voor kinderen is er een dergelijk medicijn. Mijn neefje van 7 en mijn nichtje van (net) 15 slikken dagelijks om ervoor te zorgen dat alles goed gaat.

Doe je beesten dus niet zomaar de deur uit als een gezinslid allergisch is. Er is een andere oplossing. Natuurlijk is het een keuze die je maakt, maar in ieder geval heb je dan een keuze. Je moet erom vragen bij de huisarts, want uit zichzelf geven ze het niet, maar het is een optie. Denk wel goed na en bereid jezelf goed voor, dan kom je ook niet voor (onaangename) verrassingen te staan.

 

© 2005-2022 Turkse Angora Cattery Kedi Şahane. Alle rechten voorbehouden